آداب و رسوم مردم کشور ارمنستان

اینجا را کلیک کنید

اگر می خواهید فرهنگ عالی و ارزشمند ارمنی ها را درک کنید، لازم است مدتی به طور عادی مثل خودشان در این کشور زندگی کنید. انسان دوستی و احترام به هم نوع یکی از اصلی ترین اصول اخلاقی ارمنی هاست.

بیشترین جمعیت مردم ارمنستانرا نژاد ارمنی تشکیل می دهد که حدود 98% جمعیت کشور است. ارامنه از زمان قدیم در جنوب منطقه قفقاز ساکن هستند و آنان نیز همانند ایرانیان خود را آریایی می دانند. مردم ارمنی از نظر فرهنگی شباهت های زیادی با ایرانیان دارند و این برگرفته از تاریخ این دو کشور است.

 زبان مردم ارمنستان ارمنی است که همانند هر زبان دیگر دنیا دارای گویش های مختلفی است. زبان ارمنی در سال 406 میلادی توسط مسروپ ماشتوتس اختراع شد این زبان برگرفته از 39 حرف می باشد.

امروزه جمعیت این کشور 3 میلیون نفر می باشد اما ارامنه ساکن در خارج کشور جمعیتی بیش تر از ارامنه داخل دارند؛ یک میلیون و صد و سی و یک هزار ارمنی در روسیه، 560 هزار ارمنی در ایران، 556 هزار ارمنی در آمریکا و 540 هزار ارمنی در فرانسه ساکن هستند. این کشورها به ترتیب بیش ترین ارامنه جهان را دارا می باشند. پرطرفدارترین ورزش در ارمنستانشطرنج است و بعد از آن می توان به بسکتبال و فوتبال اشاره کرد. هنر و موسیقی نزد ارامنه جایگاه ویژه ای دارد، ساز دودوک سازی است ارمنی که امروزه شهرت جهانی دارد.

روش و منش زندگی ارمنی ها مانند دیگر اروپاییان است. مردم ارمنستان نسبت به مردم آذربایجان احترام بیشتری به مسافران ایرانی می گذارند. باتوجه به ارتباطات فرهنگی گسترده این دو منطقه با ایران ، شاید این مسئله مربوط به حمایت های تلویحی ایران از ارمنستان در جنگ میان ارمنستان و آذربایجان باشد.

مجموعا مردم این کشور مردمی آرام، مهربان و خونگرم بوده و از معاشرت با آنها لذت خواهید برد.

ارمنی ها جشن‌های بسیاری دارند که بعضی از این جشن‌ها مذهبی و بعضی دیگر باستانی می باشند و عبارتند از:

جشن دِرِندِز (آتش افروزی):

این جشن از جشن‌های خاص اقوام آریایی است و میان ایرانیان به جشن سده شهرت دارد. ارمنیان پس از پذیرفتن مسیحیت این جشن را در قالب جشن‌های ارمنی درآوردند. در ارمنستان باستان برای آتش صفات زنانه و برای آب فروزه‌های مردانه قائل بودند.این جشن در ایران از زمان مادها تا پایان دورهٔ صفوی برگزار می‌شد. این جشن در روز سیزدهم فوریه مصادف با بیست و چهارم بهمن ماه برگزار می‌شود. در این روز ارمنیان به کلیسا می‌روند. مقام روحانی پس از به جای آوردن مراسم مذهبی ویژه آن روز شمع روشنی را از محراب کلیسا برداشته به محوطه حیات کلیسا می‌رود و با آن شمع بوته‌هایی که برای آتش افروزی گردآمده می‌افروزد. پس از مراسم آتش بازی، هنگام ترک کلیسا هر کس شمع یا اخگردانی (مشعلی) را که با آتش صحن کلیسا روشن شده به عنوان تبرک به منزل می‌برد.

جشن باریگِندان (برغندان):

از جمله جشن‌های بسیار کهن دو ملت ایرانی و ارمنی جشن باریگندان ارمنی و یا برغندان ایرانی است که شیوه برگزاری آن میان دو تیره دارای همانندی‌های بسیاری است. برپایی این جشن و سرور پیش از ایام روزه بزرگ بیانگر شادی و خرسندی دو قوم از فرا رسیدن روزهای روزه بوده است. معنی واژه باریگندان در ارمنی شادمانی است. این جشن از جشن‌های پیش از پذیرش مسیحیت هم‌زمان با جشن ناواسارد برگزار می‌شد. از ویژگی های برجسته این جشن، برابری کامل در آن روز میان اقشار و لایه‌های جامعه و آزادی انتقاد از بزرگان و توانگران بود. در روز باریگندان معمولا سفره شام رنگین‌تر و مفصل‌تر از شب‌های عادی است. از جمله عادات دیگر این روز استفاده از نقاب و برگزاری شب نشینی با نقاب می‌باشد.

جشن ناواسارد:

نخستین ماه سال در گاهشماری ارمنستان باستان ناواسارد نام داشت که به معنی سال نو است. در نخستین روز ماه ناواسارد جشن با شکوهی برپا می‌شد و همه مردم در این جشن شرکت می‌کردند. در روز عید پیکارهای ورزشی مانند دو، اسب سواری و ارابه‌رانی برگزار می‌شد. پهلوانان زورآزمایی می‌کردند و نوازندگان تازه‌ترین آهنگ‌های خود را می‌نواختند. برخی نیز به کبوترپرانی سرگرم می‌شدند. در روز جشن مردم با انواع چهره‌پوش‌ها روی خود را می‌پوشاندند چرا که ارمنیان باستان بر این باور بودند که نقاب ارواح پلید را گریزان می‌کند. امروزه جشن ناواسارد در جوامع ارمنی روز یازدهم آگوست برگزار می‌شود. در این جشن تیم‌های ورزش ارمنیان در یکی از کشورها گرد هم آمده و با یکدیگر به رقابت می‌پردازند و برندگان مسابقات پیروزمندان ناواسارد خوانده می‌شوند. در چند سال اخیر مسابقات ورزش ناواسارد در جمهوری ارمنستان برگزار می‌شود. در پایان بایستی یادآور شد که جشن ناواسارد بر پایه بسیاری از منابع موجود دارای اصل و ریشه ایرانی است و مترادف با نوسرد است که از جمله کهن‌ترین اعیاد ایرانی بوده که در روزگار مادها برگزار می‌شده ولیکن امروزه به فراموشی سپرده شده است.

جشن وارداوار (آب پاشان):

این جشن از قدیمی‌ترین جشن‌های ارمنیان محسوب می‌شود که در میان ایرانیان به عید آب پاشی ارمنیان شهرت دارد. ارمنیان در این روز به یکدیگر آب می‌پاشیدند، کبوترپرانی می‌کردند و مسابقات ورزشی ترتیب می‌دادند. بیشتر محققانی که در زمینه اعیاد ارمنیان پیش از مسیحیت تحقیق می‌کنند، این جشن را مربوط به الههٔ آستغیگ و الههٔ آناهید می‌دانند. به موجب افسانه‌های ارمنی، آستغیگ، الههٔ زیبایی، باروری و حاصل‌خیزی بود و برگزاری این جشن در فصل تابستان به منظور طلب باران و برکت بوده است. جشن آب پاشی از جشن‌های خاص اقوام آریایی است و ارتباطی با دین خاصی ندارد ولی ارمنیان از سدهٔ چهارم میلادی پیرایه‌هایی مذهبی برای آن فراهم کردند. اکنون جشن وارداوار به عنوان یکی از اعیاد مسیحیت، نود و هشت روز پس از عید پاک، بین بیست و هشتم ماه ژوئن تا اول ماه آگوست برگزار می‌شود. این جشن در ایران از زمان مادها تا پایان دورهٔ صفوی برگزار می‌شد.

• قبلی